Team Nyca gaat weer op pad

Ik weet niet waarom, maar dit keer ben ik stukken zenuwachtiger dan bij het eerste bezoek. Misschien wel omdat ik hoop dat Nyca uit zijn schulp gaat kruipen, maar niet zeker weet dat dat ook gaat gebeuren.

Als we aankomen zijn we al weer opgemerkt door ons maatje en omdat het regent gaan we snel naar binnen.

Ik zet dit keer de buggy op een andere plek. Het is zo voor ons maatje nog makkelijker om bij Nyca te komen en ik kan hem vanaf de bank vast en in de gaten houden.

Na een kwartiertje besluit ik om Nyca uit de buggy te halen en de ruimte te laten verkennen. Uiteraard is ook dit spannend, maar hij is toch nieuwsgierig.

Ons maatje is net als de vorige keer weer erg geduldig en vol begrip. We proberen ook nog even of hij op schoot wil, maar daarvoor lijkt het nog iets te vroeg.

Nyca gaat ondertussen weer in de buggy zitten. Lekker vertrouwd plekje. Gelukkig heb ik een troef achter de hand. Een tijdje geleden heb ik een zalmpasta gekocht en daar doet hij alles voor. Ik besluit de tube aan ons maatje te geven, de liefde van de man gaat immers door de maag en ja hoor, als Nyca eenmaal door heeft dat de pasta ook mee gekomen is ontspant hij eindelijk en likt hij aan de tube.

En dan is het al weer tijd om te gaan. We maken een nieuwe afspraak voor volgende week.

Als ons maatje ons buiten laat, blijkt een auto vlak naast die van mij geparkeerd te staan. Zo krijg ik de buggy nooit in de auto. Even goed nadenken hoe we dit gaan oplossen. Ik besluit Nyca bij ons maatje op de stoep achter te laten en de auto achteruit te rijden, zodat ik makkelijker bij de deur kan. Even een dingetje voor de volgende keer dus om in de gaten te houden. Proberen zo te parkeren dat er altijd ruimte zal zijn naast de auto.

We nemen afscheid. Dit keer krijg ik een hele dikke knuffel van haar en zwaait ze nog even naar Nyca en als ik een keer 1 van mijn andere katten mee wil nemen, dan mag dat gerust hoor zegt ze. Ik leg haar uit dat dat helaas niet zal gaan. Naast dat de rest van de clan geen diploma heeft, zie ik al doemscenario’s voor me als ik er aan denk. 

Dat vertel ik haar uiteraard niet.

Team Nyca’s eerste bezoek

Vandaag is het dan zover en gaan we voor de eerste keer samen op bezoek bij ons maatje. Super spannend natuurlijk. Ik weet wat er gaat gebeuren, maar Nyca tast uiteraard volledig in het duister. Als het na wat geworstel eindelijk is gelukt om de buggy in de auto te krijgen gaan we op pad. Onderweg word ik getrakteerd op een luid kattenconcert. Nyca is het er duidelijk niet mee eens. Eenmaal op de locatie aangekomen worden we al door ons maatje opgewacht. We kunnen direct naar binnen lopen en haar appartement in die slechts een paar meter van de ingang ligt. Ideaal, zo hoeven we niet het hele gebouw door met het “risico” dat we veel mensen tegen komen. Ze laat ons binnen en gaat de begeleiding halen. Ik zet de buggy van Nyca op een plek waar hij alles kan overzien, maar waar ons maatje er ook vrij makkelijk bij kan. Het grote voordeel van de buggy is dat je hem in delen kan open ritsen. Op deze manier kan ik bepalen hoe makkelijk Nyca toegankelijk wordt voor ons maatje. Nyca duikt weg in een hoekje van de buggy. Allemaal nieuwe geluiden en geuren, dat is toch behoorlijk spannend.

Ik had ons maatje al uitgelegd dat de kans er zou zijn dat Nyca het zeer waarschijnlijk de eerste keren erg spannend zou vinden en het doet me goed om te zien dat ze daar heel goed rekening mee houd. Ze aait Nyca en praat zachtjes tegen hem. Als ze dan ook nog eens zegt “we laten jou hier lekker zitten hoor, want anders vind ik het zielig” moet ik even een brokje weg slikken. Na ongeveer 3 kwartier besluit ik dat het tijd is om weer naar huis te gaan. Na nog even een kort gesprek op kantoor en het maken van een nieuwe afspraak voor volgende week, worden we door ons maatje naar de deur gebracht. Ze loopt met ons mee naar de auto en ziet mij stunten met de buggy. Gelukkig gaat het al wat soepeler dan thuis. We nemen afscheid en ze zegt zich nu al te verheugen op ons volgende bezoek.

Vol indrukken rijden we naar huis. Nyca is stil onderweg. Pas een paar kilometer voordat we thuis zijn krijg ik hem weer aan de praat. Eenmaal thuis laat ik hem uit de buggy. Hij besluit dat dit het voor hem wel was voor de zaterdag en gaat languit op de vloer liggen. Ikzelf ben ook behoorlijk moe van alle indrukken. Gek is dat, dat zoiets toch behoorlijk wat energie kan kosten, maar het levert ook veel moois op. 

Reis perikelen

Omdat Nyca sinds zijn laatste bezoek aan de dierenarts een aversie heeft tegen zijn reismandje ben ik al een tijdje opzoek naar een goed alternatief. Als ik in Duitsland tegen een huisdierbuggy aan loop hoop ik dat dit de oplossing zal zijn.

Na de nodige snoepjes en een paar wandelingen door de tuin lijkt het er inderdaad op dat dit het juiste alternatief is. Nu alleen nog de schaamte overwinnen van het over straat lopen met een buggy met kat er in.

Team Nyca

Na een traject dat in november 2016 begon bij stichting Zorgdier met een informatieavond en gevolgd werd door een intake gesprek (december) een 2 daagse cursus (februari en maart) een evaluatie (maart) en de uitreiking van ons diploma (juni) is het nu toch bijna zover. Samen met mijn kat Nyca ga ik op bezoek bij een cliënt met een beperking.

Vanavond heb ik voor het eerst kennis mogen maken met ons maatje en haar persoonlijk begeleidster.

Ik werd bij de deur opgewacht door een super enthousiaste “jonge” dame die zodra ze mij zag uitriep “jij komt voor mij!” Volgens haar ben ik de mevrouw van de poezen. En dat klopt inderdaad.

Omdat ze nog even haar klusjes af moet maken ga ik eerst in gesprek met de persoonlijk begeleidster en vullen we de nodige papieren in. Daarna gaan we naar het appartement van de cliënt. Haar ouders zijn “toevallig”ook al gearriveerd, want die komen haar ophalen om het weekend thuis door te brengen.

Ik leg haar uit dat ik inderdaad “de mevrouw ben van de poezen”, maar dat ik hem nu nog even niet mee heb genomen, omdat ik eerst even kennis wil maken met haar. Ze heeft alle begrip hiervoor. Ik vertel haar dat ze Nyca wel alvast kan zien, omdat ik foto’s heb meegenomen. Als ik haar de ingelijste foto’s overhandig en vertel dat ze die mag houden beginnen haar ogen te stralen. 

We praten nog even verder over van alles en nog wat en dan roept ze spontaan “maar eeehh hoe gaat het nu verder, want ik wil wel graag weten waar ik aan toe ben”.

Aangezien ze dit weekend met haar ouders mee gaat, spreken we af dat ik volgende week voor de eerste keer met Nyca op bezoek zal komen.

Als ik met de begeleidster naar buiten loop vraagt ze me of ik er een goed gevoel bij heb en dat kan ik bevestigen. 

Ik kan niet wachten om te beginnen!