Nyca's ochtendritueel is ingezet. Vol overgave racet hij door het huis heen, de trap op en af, de kattenren in en ook zijn wagentje wordt niet overgeslagen. Als hij daar ook nog eens snoepjes krijgt is het natuurlijk helemaal feest. Zonder enige moeite of stress zit hij in zijn wagentje rond te kijken.
Op het moment dat het zover is dat we moeten gaan voelt hij echter aan dat er wat gaat gebeuren en zet hij de hakken stevig in het zand. Ik dacht toch echt dat ik mezelf genoeg onder controle had en dat hij niets zou merken, maar niets is dus minder waar. Ik straal schijnbaar toch uit dat ik me zenuwachtig maak omdat ik hem in zijn wagentje moet krijgen. Nogmaals, zonder druk springt hij in en uit, maar zodra het echt moet, verstopt hij zich en verzet zich hevig.
Ik bel de locatie op om ze te waarschuwen dat ik in elk geval later zal komen en misschien zelfs zonder kat.
Een paar minuten later neem ik het besluit om inderdaad zonder Nyca op pad te gaan. Dit is geen doen. Ik moet een manier zien te vinden om mijn gevoel onder controle te krijgen en het reizen voor hem leuker te maken.
Eenmaal bij de locatie aangekomen is ons maatje al door de begeleiding op de hoogte gebracht. Ze drukt mij op het hart dat ze het begrijpt. Ik krijg een brok in mijn keel, want ik wil natuurlijk niets liever dan haar verblijden met een bezoek met Nyca, maar voor nu is zonder dus ook goed.
We nemen plaats in de gezamenlijke woonkamer en kijken meer dan een uur lang You tube filmpjes. Gelukkig kan ik nog wat foto's en filmpjes van Nyca laten zien waarin hij dezelfde capriolen uithaalt als de sterren van internet.
Ook dit keer hebben we, ondanks het gemis van Nyca, smakelijk zitten lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten